مجموعه دوّم - از اشعار دیوان حقیقی - «ایله دی خراب»

«ایله دی خراب»
گل، گل كه دوشدی سوزِ فراقئندا جانا تاب،	خلوت سرای كؤنگلومي هجر ايله دی خراب.
يا رب نه دردی ميش كه غمِ عشقئنگ عاشقا،	نه فكرِ دنيا قويدی، نه فكرِ دينی خواب.
به پرتو جمالِ تو ای نورِ چشمِ دل،	مانند پاره بولميشام ای عشق آفتاب.
يا رب وجود ذاتئنگا واصل بولماسئن كه رند،	بولسئن نصيبِ دوشمانئنگا تب و تاب.
تأ شانه قئلدی طرهّ ی عنبرافشان ساچئنگ،	افلاكيان عشق از آن توتدی مشك ناپ.
بولدی يسير دانه ی خالئنگدا جان غوشی،	دامِ بلايا سالدی منی زلف پيچ و تاپ.
گل – گل كه سندن آيرا حقيقی بی سوز دل،	چكدی فراقِ آتاشئنگ هجرينده بس عذاپ.